Weer thuis...

Onze vakantie zit er inmiddels alweer op en zelfs de eerste werkdag heeft al plaatsen gevonden. De vluchten waren voor zover mogelijk prima (slapen in een vliegtuig blijft onmogelijk en gelukkig hebben ze in kleine vliegtuigjes kotzakjes). Door twee uur vertraging hadden we de aansluitende vlucht in Frankfurt gemist, maar gelukkig had United ons overgeplaatst (en dat terwijl het vliegtuig overboekt was). Je hoort ons dus niet klagen, want er waren mensen die ruim 9 uur moesten wachten op hun volgende vlucht. Bovendien werd er ook voor onze koffers gezorgd, dus we hebben ons voor niks zo druk gemaakt over de douane. In Nederland kwamen we namelijk aan op het Europese gedeelte en hebben daar niet eens een douanier zien staan. Alleen jammer dat er een koffer kwijt was, maar die werd een dag later keurig thuis bezorgd. In de vlucht naar Frankfurt kwam Iris nog aan de praat met een Nieuw Zeelander die ons, na hem opweg geholpen te hebben in het treinverkeer, uitnodigde voor een verblijf in zijn chalet in Nieuw Zeeland. Een zeer gul gebaar, maar na de turbulente vlucht werden we niet meteen blij met de gedachte dat die reis twee keer zo lang is. Ach, dat zijn we over een paar weken ook wel weer vergeten. Het was even wennen aan het tijdsverschil, maar het is heerlijk om thuis te zijn en begroet te worden door ons zwarte monster. Overal in huis vonden we leuke berichtjes van Pieter, hij heeft zich duidelijk vermaakt in ons 'echte' huis. En wat een lekker weer! Geweldig om nog een paar dagen vrij te hebben om bij te komen en lekker te niksen (en om vier uur 's nachts klaar wakker te liggen.. haha). Muis heeft besloten om ook maar weer z'n bakje leeg te eten, dus het normale leven is weer begonnen. Wij hebben genoten!

Ons laatste dagje

Op onze laatste dag in de USA hebben we allereerst eens lekker rustig aan gedaan. Gisteravond hadden we beide lang in bad gelegen (vooral om warm te worden na de ijskoude boottocht) dus douchen sloegen we daarom vanochtend over. Gisteren hadden we ontdekt dat we voor de 45 dollar die we voor deze verder perfecte hotelkamer betalen wel een gratis ontbijt en internet krijgen. Daarom gingen we vanochtend maar eens kijken wat er op het ontbijtmenu stond. Nou, niet echt veel maar de cerials smaakten prima. Toen was het op naar het Monterey Aquarium. Even nadat deze was opengegaan (10 uur) stonden we daar in de rij. Echt een geweldig mooi opgezet complex. Op fora hadden we gelezen dat mensen er gemiddeld 2,5 uur zoet waren. Nou, dan doe je alles wel op een turbo-snelheid. Wij liepen 5 uur later de deur uit en hebben de 2e helft van ons bezoek alles een stuk sneller gedaan dan we normaal zouden doen. We begonnen om half 11 met een voermoment van de zeeotters. De zee rond Monterey is een van de weinige plekken waar deze otter in het wild nog voorkomt en een paar dagen geleden hebben we er al een zien dobberen. In dit aquarium hebben ze 5 otters rondzwemmen, die allemaal vondeling waren of in gevangenschap geboren zijn. Hierdoor kunnen ze niet meet de natuur in en worden ze hier opgevangen. Het is een drukte van jewelste bij het voeren en de brutaalste mensen staan uiteindelijk vooraan, jammer genoeg.
We vervolgen onze weg eerst maar eens naar een goede kop koffie en thee om die vervolgens buiten in het zonnetje (jaja, die schijnt vanochtend volop!) opdrinken. Daarna is het tijd voor diverse paviljoens waar je kunt voelen, kijken en genieten van diverse zeedieren. De roggen die in de voelbak zitten, zijn echt cool! We zijn vooral onder de indruk van de mooie en degelijke manier waarop het allemaal is opgezet. Er is vooral veel tijd besteed aan het kind-vriendelijk maken van alles. Nou, dat is gelukt. Buiten staan we ook nog even te kijken bij een demo van de in gevangenschap levende albatros (kan niet meer vliegen ivm vleugelprobemen). Hier wordt vooral benadrukt dat er voor dit soort vogels een groot gevaar in zee drijft: plastic! Oftewel, geen plastic meer rond laten slingeren. In een buisje tonen de dames hoeveel plastic er in de maag van één albatros is aangetroffen, indrukwekkend. Ondertussen is het half 2 geworden en hebben we beide behoorlijk honger gekregen. In het restaurant eten we een heerlijk broodje clam-showder eten. Het 2e deel van ons bezoek bestaat vooral uit het bekijken van schitterende kwallen en een enorm bassin met daarin enorme tonijnen. Echt heel cool, alleen jammer genoeg moeilijk vast te leggen op de gevoelige plaat!
Rond 3 uur lopen we het aquarium uit en stappen we de auto in, op weg naar een mooie rondrit langs de kust. Pieter belt nog even om te melden dat in Utrecht alles prima is en Muis de boel al weer aardig afbreekt. Goed om te horen!
Bij de 17-miles drive aangekomen blijkt dat de Amerikanen willen dat we hier 10 dollar voor neerleggen. Hier hebben we beide niet veel zin in en besluiten door de rijden naar Carmel, waar we met een goede pok koffie/thee in de hand een lekker rondje lopen. Terug in het hotel mesten we eerst even de Jeep uit en beginnen ook op onze kamer vast aan de eerste voorbereidingen van vertrek en checken alvast even in voor onze vlucht van morgen. United heeft ons zonder te vragen op een Economy-Plus stoel gezet, SUPER! 12cm extra beenruimte zijn vooral goed nieuws voor Mark. Omdat we geen printer hebben meegenomen rijden we naar De Kinko’s om daar de pagina’s af te laten drukken. Vervolgens eten we nogmaals bij Rosine’s, aangezien dit de eerste keer goed bevallen is. Helaas blijken de porties dit keer echt veel te groot, met 2 doggy-bags bij ons verlaten we het pand.
Op de kamer pakt Iris vast de koffers in, maakt Mark de administratie in orde en genieten we nog van een laatste biertje en wijntje. We besluiten om vanavond maar niet te vroeg te gaan slapen en morgen op tijd uit de veren te gaan, zodat we hopelijk in het vliegtuig, op weg naar Frankfurt, lekker kunnen slapen. We zullen zien!

Op 'whale-tour' in Monterey

Na een heerlijk ochtendje uitslapen en lui doen zijn we rond 11 uur in het centrum om kaartjes te halen voor de walvisboottocht van 14:00 uur. Maar… eerst op naar de drogist, want we zijn de reispilletjes van Kim en Jelle verloren (maar hadden al wel in het vliegtuig getest dat ze werkten). En Mark en Iris gaan geen boot op zonder pilletjes, want dan gaat 3 uur boottocht wel heel erg lang duren tussen. We hebben al eens twee uur kotsend over de reling gehangen, dus een beetje zenuwachtig zijn we wel. Iris belt nog even naar Aalten. Het is goed om te horen dat oma alweer wat spraakzamer is en pap zowaar het internet aan de praat heeft gekregen (jahoe!). We eten een broodje aan het water en kijken uit over de oceaan. Zeehonden liggen op het strand en de huilers krijgen zwemles. In de verte schijnt de zon, misschien hebben wij vanmiddag ook nog wel geluk want het is hier best fris. We besluiten toch onze winterjassen nog op te halen uit het hotel en na een kleine sprint zijn we om even voor twee bij de boot. Met een plekje op het voordek hebben we prima uitzicht en dankzij de pilletjes weinig last van de golven die best aardig aanwezig zijn (al is Mark er nog niet helemaal blij mee). We moeten uitkijken naar opspuitend water, want daar zijn de walvissen. En voor we de haven goed en wel verlaten hebben, zien we de eerste al! Een bultrug. Gaat het zo makkelijk? Verwacht overigens niet dat we de hele vis zien, alleen de vin en de rug komen boven water. Dit is het teken dat ze weer onderduiken en binnen een paar minuten bovenkomen. Als ze daarna boven komen en met hun hele staart uit het water komen, duiken ze dieper om vis en kril te vangen. De komende uren zien we zo’n 15 verschillende bultruggen! Heel bijzonder om het zo dichtbij te zien. Ook komen we een paar schollen van bijzondere dolfijnen tegen. Helaas zijn deze zo snel dat ze niet op de foto zijn vast gelegd. Na ruim drie uur keren we terug naar de haven en krijgt Mark weer wat praatjes. De tocht was een bijzondere en frisse ervaring. Wat waren wij blij dat we onze winterjassen nog hebben opgehaald. Terug op het vaste land warmen we op met een kop koffie en thee en lopen over de ‘farmermarket’. Een gezellige en vooral lekkere markt van locale boeren met biologisch eten. We eten heerlijke aardbeien, spareribs vers van de BBQ en een vers klaargemaakte garnalen-rijst-bowl. Jum! In het hotel aangekomen (met een heerlijke bak Ben&Jerry’s ijs) warmen we ombeurten verder op in ons bad. Na wat honkbal en discovery channel duiken we zo weer lekker warm ons bedje in. Morgen onze laatste dag en dan is het ook wel weer leuk geweest. Ons eigen bed is zo gek nog niet.

Het vervolg van Highway 1

Na een wat onrustige nacht, hadden we een prima ontbijt. De reviews op het internet over dit hotel zijn duidelijk verleden tijd, want alles is opnieuw geverfd en gemeubileerd. Good for us! Om kwart over negen zijn we bij Hearst Castle, waar we met een hele kleine groep (prettig!) een ruim anderhalve uur tour door het kasteel krijgen. Mister Hearst blijkt allerlei verschillende bouwstijlen bij elkaar verzameld te hebben en heeft er zijn eigen droom huis/kasteel van gemaakt. Vele onderdelen komen uit Europa, waar hij het na de eerste wereld oorlog voor relatief weinig geld heeft kunnen kopen. In deze tijd waren de dollars nog geliefd, haha. Gotische kerkbanken uit Engeland, schitterend mozaïek uit Spanje, eeuwen oude beelden uit Italië en Griekenland en wandkleden uit Vlaanderen. Maar ook tegelwerk uit India, beelden uit Egypte en niet te vergeten zijn eigen privé dierentuin met leeuwen, ijsberen, antilopen en andere exotische dieren uit de rest van de wereld. Zo lopen er in de 770 km2 die er nu nog bij het landgoed horen nog zebra’s die afstammen van geïmporteerde exemplaren uit Afrika. Een man met passie voor bouwen (het gebouw is nog niet af) en verzamelen. Indrukwekkend om de exorbitante verblijven te zien, maar ook raar om alle verschillende stijlen uit de verschillende landen en eeuwen door elkaar gebruikt te zien boven op een berg aan de Amerikaanse kust. Voor de Amerikanen is het echter van grote historische waarde, lees: het is een ‘built your own dream project’ en het bevat veel Europees bouwmateriaal. Maar zo als alles hier is het natuurlijk opgebouwd uit beton. Al is dit beter beton dan ons beton in de jaren twintig. Zo heeft het begin 2000 een aardbevingen van 6,5 op de schaal van Richter zonder kleerscheuren doorstaan, terwijl 40 mile verder op verschillende huizen zijn ingestort. De architect, een vrouw, heeft zelfs een ingenieus watersysteem opgezet met water aanvoer uit de bergen. Op deze manier was er vanaf het begin stromende water, elektriciteit en telefoon (we hebben het over de jaren 20) en had iedere gast zijn eigen badkamer. Verder was de ranch geheel zelfvoorzienend door een eigen veestapel en moestuinen, maar dat moest ook wel zo ver van de buitenwereld. We eindigen onze tour in het immense binnen zwembad, gebouwd onder de tennisbanen en voorzien van duizenden gekleurde glazen mozaïek steentjes.
Na alle oh’s en ah’s vervolgen we onze weg langs de kust. Een stukje verder op stoppen we bij een Olifanten Zeeleeuwen kolonie waar honderden (stinkende!) wijfjes en huilers op het strand liggen. De mannetje zijn aan het jagen in de oceaan en komen in juni weer bij de kust, waarna de vrouwtjes weer op jacht gaan. Het is een drukte van jewelste en we balen (zoals wel vaker vandaag) dat we geen camera hebben. Maar op internet zijn vast leuke plaatjes te vinden net zoals de rest van de adembenemende kustlijn van Californië. Het zonnetje schijnt en het water is hier kraakhelder en azuurblauw. En dat voor een oceaan! Jammer dat het water zo koud is. In Gorda eten we een hotdog en kijken of we nog walvis kunnen zien. Volgens de winkeleigenaar komen hier in januari 50 tot 60 walvissen per dag langs de kust als ze terugkeren uit de wateren van Alaska. Helaas zien we er nu geen, maar misschien hebben we morgen meer geluk als we op ‘whale-tour’ gaan. Big Sur en omgeving zijn ook fantastisch en als we in Carmel at the Sea aankomen verbazen we ons over de gezelligheid in het dorp. Duidelijk Spaanse en Mexicaanse invloeden met schattige kleine winkeltjes en gezellige straatjes. Na een kop koffie met bedenktijd, besluiten we toch een nieuwe lens te kopen (Mark checkt telefonisch drie andere winkels in de buurt, helaas geen goedkopere). $430 lichter, maar vanaf nu kunnen we weer foto’s maken! Na geconfronteerd te zijn met een zeer interessante manier van parkeermeters (mevrouw in golfkarretje scheurt de straten rond en zet met een stuk krijt aan een stok een streep op de autoband) rijden we naar ons hotel. Goedkoop, maar wederom prima. Ook hier hebben Indiërs het roer overgenomen en de boel opgeknapt. We eten in het centrum bij een gezellig diner (handig die Lonely Planet), lopen nog een rondje over de pier en ontdekken een geweldige biologische supermarkt op loopafstand. De komende drie dagen zitten we hier prima, alleen geen internet (maar gelukkig de buren wel ,-))

Helaas hebben we van deze dag geen foto's, de oorzaak is jullie bekend.