Ons laatste dagje in het Maxwell hotel. Voor de laatste keer in dit hotel genieten we van een goede warme douche en lopen naar de Working girls voor een uitgebreide bagel. D
eze tip vonden we op een internetsite, dus het proberen waard. Terwijl wij rustig genieten aan een tafeltje, komt de halve straat koffie halen en loopt er mee naar zijn werk. Zelfs meegebrachte thermoskannen kunnen worden gevuld. Rond 11 uur zijn we vervolgens bij Alamo om onze auto op te halen. Nou ja auto, jemig wat een ding! Het is een echte ‘patserbak’ alleen jammer dat er zo weinig laadruimte in zit. Met twee koffers is het bijna vol. Maar die heb je natuurlijk ook niet nodig als je stoer uit het raam hangt met de radio op 10. Omdat er veel eenrichtingswegen zijn, duurde het iets langer voor we de stad uit zijn en over de dubbeldekse stalen brug San Francisco konden verlaten richting Oakland. Door de boomgaarden met mandarijn- en amandelbomen reden we oostwaards, onderweg stoppen we nog voor een ‘footlong’ broodje bij de Subway’s voor 5 dollar (met z’n tweeën is één broodje echt meer dan voldoende) en kochten in een supermarkt alvast wat water en een piepschuimbox om ons drinken te koelen. Bij nader inzien niet zo slim, want in Yosemite moesten we alles weer uit de auto halen vanwege de beren. Dus ook de dichte flesjes water. Ze schijnen alles wat eetbaar is te 
herkennen. Omdat we op tijd vertrokken, besloten we de toeristische route naar ons volgende hotel te nemen. Via de 120 reden we het park binnen (bedankt Peter en Simone voor de nationale parkenpas!) en al snel zagen we nog wat resten sneeuw en de eerste watervallen. Inmiddels hadden we al aardig wat bochtenwerk gehad en het schoot niet echt op (het hoogste punt met de auto is 6000 ft= ca 2000m). Vandaar dat we besloten om hier niet te stoppen, zodat we in ieder geval niet in het donker bij ons hotel zouden aankomen (slechte ervaringen mee). Onderweg zagen we nog veel gesloten wegen, maar gelukkig is de Valley wel bereikbaar. In Fishcamp leek het eerst wat uitgestorven (nog geen hoogseizoen), tot we bij ons hotel kwamen. Wauw, wat een gebouw en wat een inrichting. Een enorme hal met hertengeweien, een op
enhaard zo groot dat er halve boomstronken in één keer in passen en alles met dikke blokken hout afgewerkt. Een gezellige blokhut, maar dan zoals alles in America, extra big. De service is overigens prima, we hebben net een nieuw opgemaakt bed gekregen zonder dons (naast een donzenkussen, was er ook een dik donzenmatras beschermer. Hatsie voor Iris). Met een gezonde maaltijdsalade in ons buikje, gaan we zo maar weer eens lekker slapen en morgen op verkenning uit.
eze tip vonden we op een internetsite, dus het proberen waard. Terwijl wij rustig genieten aan een tafeltje, komt de halve straat koffie halen en loopt er mee naar zijn werk. Zelfs meegebrachte thermoskannen kunnen worden gevuld. Rond 11 uur zijn we vervolgens bij Alamo om onze auto op te halen. Nou ja auto, jemig wat een ding! Het is een echte ‘patserbak’ alleen jammer dat er zo weinig laadruimte in zit. Met twee koffers is het bijna vol. Maar die heb je natuurlijk ook niet nodig als je stoer uit het raam hangt met de radio op 10. Omdat er veel eenrichtingswegen zijn, duurde het iets langer voor we de stad uit zijn en over de dubbeldekse stalen brug San Francisco konden verlaten richting Oakland. Door de boomgaarden met mandarijn- en amandelbomen reden we oostwaards, onderweg stoppen we nog voor een ‘footlong’ broodje bij de Subway’s voor 5 dollar (met z’n tweeën is één broodje echt meer dan voldoende) en kochten in een supermarkt alvast wat water en een piepschuimbox om ons drinken te koelen. Bij nader inzien niet zo slim, want in Yosemite moesten we alles weer uit de auto halen vanwege de beren. Dus ook de dichte flesjes water. Ze schijnen alles wat eetbaar is te 
herkennen. Omdat we op tijd vertrokken, besloten we de toeristische route naar ons volgende hotel te nemen. Via de 120 reden we het park binnen (bedankt Peter en Simone voor de nationale parkenpas!) en al snel zagen we nog wat resten sneeuw en de eerste watervallen. Inmiddels hadden we al aardig wat bochtenwerk gehad en het schoot niet echt op (het hoogste punt met de auto is 6000 ft= ca 2000m). Vandaar dat we besloten om hier niet te stoppen, zodat we in ieder geval niet in het donker bij ons hotel zouden aankomen (slechte ervaringen mee). Onderweg zagen we nog veel gesloten wegen, maar gelukkig is de Valley wel bereikbaar. In Fishcamp leek het eerst wat uitgestorven (nog geen hoogseizoen), tot we bij ons hotel kwamen. Wauw, wat een gebouw en wat een inrichting. Een enorme hal met hertengeweien, een op
enhaard zo groot dat er halve boomstronken in één keer in passen en alles met dikke blokken hout afgewerkt. Een gezellige blokhut, maar dan zoals alles in America, extra big. De service is overigens prima, we hebben net een nieuw opgemaakt bed gekregen zonder dons (naast een donzenkussen, was er ook een dik donzenmatras beschermer. Hatsie voor Iris). Met een gezonde maaltijdsalade in ons buikje, gaan we zo maar weer eens lekker slapen en morgen op verkenning uit.