Onze laatste dag in Yosemite. Na een wat gebroken nacht (’s nachts om 4 uur nog bloemen besteld voor Gerrit, gefeliciteerd met je koninklijke lintje!) checken we uit na de laatste keer ontbijten. We bellen nog even naar Aalten om de verhalen van de lintjesregen te horen en laten onze spullen opslaan zodat we in ieder geval geen voedsel in de auto hebben zitten als we aan het lopen zijn (hopelijk blijven de beren dan uit onze auto). We hebben gisteren al afscheid genomen van de prachtige vallei en besloten om vandaag vanuit Wawona de Swinging bridge trail te lopen (vanaf 1849 was Wawona al een toeristisch trekpleister). De sequoia bomen bij Mariposa grove slaan we over, omdat we nog naar Sequoia park gaan. Een parkvrijwilliger geeft aan dat het een ‘loop=rondje’ is en het dus niet uitmaakt waar je start. Prima. De hike blijkt echter al snel minder spannend dan gehoopt (verharde wegen), maar uiteindelijk komen we bij een
prachtige beek. Na genoten te hebben van de waterval (en Mark nog even stunt op de enorme rotsblokken) lopen we door opzoek naar de swinging bridge. Tja en toen werd het toch weer een speurtocht, zoals we al eerder merkten bij andere routes. Geen bordjes, verschillende zijwegen en in geen velden of wegen een duidelijke kaart. Na twee pogingen om door het bos bij de brug te komen (die we ook niet zien vanaf de oever), besluiten we dezelfde weg terug te lopen. We willen immers nog naar Fresno vandaag en hebben geen zin om ons te haasten. Klein voordeel van hetzelfde pad terug lopen: we komen een groep herten tegen die gewillig op de foto gaan. Vanaf de parkeerplaats pakken we de auto en rijden via de andere kant van de rivier in de richting van de Swinging bridge. Maar ook hier geen bordjes. De
behoorlijke lange weg eindigt bij een kamp van de zevende dag adventisten (jeetje, hier is de tijd echt stil blijven staan!) en zij wijzen ons de weg naar de bridge die ze zelf 70 jaar geleden gebouwd hebben als geschenk aan het park. De ‘very-helpfull-guy’ vertelde dat in 1997 het water tot de bovenkant van de brug had gestaan! We hadden inderdaad ook al een bordje in Yosemite Valley gezien dat aangaf dat het water tot ve
r boven ons hoofd had gestaan. Blij de brug eindelijk gevonden te hebben, maken we snel een paar foto’s en kijken naar de Center-Parks-achtige-wildwaterbaan. In de zomer is dit vast leuk, maar nu echt veel te koud. Terug bij ons hotel is het even zoeken naar de koffers (wat een georganiseer al die aankomende auto’s met vrouwen voor de Soroptimist bijeenkomst, ja zoek dat maar eens op) en na het vele bochten werk verlaten we het park. We tanken in Oakhurst en komen rond 17:00 uur aan in het Watertree hotel. Heerlijk, een kingsize bed! De afgelopen nacht hebben we namelijk allebei in een apart queenbed geslapen omdat deze echt te smal en te kort was (lees: Mark kan niet dwars in bed liggen en dus niet slapen). Nou is dit bed overigens wel weer het andere einde, 190x210m. Fresno is een redelijk grote stad en we eten bij Irene’s Cafe op aanraden van de Lonely Planet (echt handig zo’n boek). Oh ja, daarvoor hebben we nog even zonnebrand gekocht. Die hadden we voor het eerst nodig en dus vergeten ...auw!
Onze laatste dag in Yosemite. Na een wat gebroken nacht (’s nachts om 4 uur nog bloemen besteld voor Gerrit, gefeliciteerd met je koninklijke lintje!) checken we uit na de laatste keer ontbijten. We bellen nog even naar Aalten om de verhalen van de lintjesregen te horen en laten onze spullen opslaan zodat we in ieder geval geen voedsel in de auto hebben zitten als we aan het lopen zijn (hopelijk blijven de beren dan uit onze auto). We hebben gisteren al afscheid genomen van de prachtige vallei en besloten om vandaag vanuit Wawona de Swinging bridge trail te lopen (vanaf 1849 was Wawona al een toeristisch trekpleister). De sequoia bomen bij Mariposa grove slaan we over, omdat we nog naar Sequoia park gaan. Een parkvrijwilliger geeft aan dat het een ‘loop=rondje’ is en het dus niet uitmaakt waar je start. Prima. De hike blijkt echter al snel minder spannend dan gehoopt (verharde wegen), maar uiteindelijk komen we bij een
prachtige beek. Na genoten te hebben van de waterval (en Mark nog even stunt op de enorme rotsblokken) lopen we door opzoek naar de swinging bridge. Tja en toen werd het toch weer een speurtocht, zoals we al eerder merkten bij andere routes. Geen bordjes, verschillende zijwegen en in geen velden of wegen een duidelijke kaart. Na twee pogingen om door het bos bij de brug te komen (die we ook niet zien vanaf de oever), besluiten we dezelfde weg terug te lopen. We willen immers nog naar Fresno vandaag en hebben geen zin om ons te haasten. Klein voordeel van hetzelfde pad terug lopen: we komen een groep herten tegen die gewillig op de foto gaan. Vanaf de parkeerplaats pakken we de auto en rijden via de andere kant van de rivier in de richting van de Swinging bridge. Maar ook hier geen bordjes. De 
behoorlijke lange weg eindigt bij een kamp van de zevende dag adventisten (jeetje, hier is de tijd echt stil blijven staan!) en zij wijzen ons de weg naar de bridge die ze zelf 70 jaar geleden gebouwd hebben als geschenk aan het park. De ‘very-helpfull-guy’ vertelde dat in 1997 het water tot de bovenkant van de brug had gestaan! We hadden inderdaad ook al een bordje in Yosemite Valley gezien dat aangaf dat het water tot ve
r boven ons hoofd had gestaan. Blij de brug eindelijk gevonden te hebben, maken we snel een paar foto’s en kijken naar de Center-Parks-achtige-wildwaterbaan. In de zomer is dit vast leuk, maar nu echt veel te koud. Terug bij ons hotel is het even zoeken naar de koffers (wat een georganiseer al die aankomende auto’s met vrouwen voor de Soroptimist bijeenkomst, ja zoek dat maar eens op) en na het vele bochten werk verlaten we het park. We tanken in Oakhurst en komen rond 17:00 uur aan in het Watertree hotel. Heerlijk, een kingsize bed! De afgelopen nacht hebben we namelijk allebei in een apart queenbed geslapen omdat deze echt te smal en te kort was (lees: Mark kan niet dwars in bed liggen en dus niet slapen). Nou is dit bed overigens wel weer het andere einde, 190x210m. Fresno is een redelijk grote stad en we eten bij Irene’s Cafe op aanraden van de Lonely Planet (echt handig zo’n boek). Oh ja, daarvoor hebben we nog even zonnebrand gekocht. Die hadden we voor het eerst nodig en dus vergeten ...auw!